Ik ben vernoemd naar Dimitri Verhulst

Mijn moeder. Ze was gek op Dimitri Verhulst. Ze is gek op Dimitri Verhulst. Ze zal altijd gek blijven op Dimitri Verhulst. 

Gek en moeder komen trouwens vaak ter gedachte in een spelletje woordassociatie, niet alleen bij mij. Het is duidelijk dat een merendeel van mijn medegespuis ook last heeft van de gekkemoederziekte, weet je, maak er maar gekkeouderziekte van. Of het virus (ondertussen een afgezaagd woord) binnendringt in de huishoudens door de ouder of juist door het nageslacht is moeilijk te zeggen. Ik denk dat het wel van beide kanten moet komen. Een zin die ik gestolen heb van mijn ex.

Desondanks de complicaties, de gekte in onze relatie, behoudt mijn moeder een grootse onvoorwaardelijke liefde voor haar nageslacht. Een onsterfelijke oerkracht die in de atmosfeer werd gelanceerd bij mijn geboorte. Zij hield van me. Ze houdt van me. Ze zal altijd van me houden. Als eerbetoon daarvan noemde ze me naar haar favoriete auteur. Die nozem met een eindeloos talent voor een vettige haardos, zijn bek verrot door sigaretten en zijn neusgaatje sedert jaren geblokkeerd door cocaïne. Dames en heren: Dimitri Verhulst. Wat een eerbetoon!

U moet niet denken of beweren dat ik een afkerige blik werp op deze grote literaire held. Integendeel, hij is zowat de enige goede Belgische schrijver, vind ik. Toch, moet ik eerlijk toegeven, had ik er wél lang moeite mee naar Dimitri vernoemd te zijn. Niet omwille van hem, want uiteindelijk past het plaatje van die nozem verrot door sigaretten en cocaïne me af en toe (te vaak) wel, maar omwille van de andere opties die er waren om mij te benoemen. 

Mijn vader had, wat mij betreft, betere suggesties:

Oscar

of

Elvis

Oscar naar Oscar Wilde, Elvis naar... Elvis! (Je weet wel: "the king of rock 'n' roll"). Oké, eerlijk toegegeven, Elvis had na een tijdje rondlopen op deze aardbol mij geen genoegen gedaan. Het mag dan wel swingen, er zijn al genoeg rocksterren die Elvis heten, waardoor mijn ambitie in de muziekwereld meteen gekelderd zou zijn. Daarnaast zou ik mezelve niet grondig kunnen ontwikkelen door de mentale zwaarte van de naam. Ik zou me te veel identificeren met Presley. Ik zie het al voor me.

Een jonge knaap, obsessief bezig met Elvis Presley, die geen andere inhoud of interesse heeft omdat hij -oh god ocharme- dagelijks wordt geconfronteerd met het obstakel dat zijn ouders hebben voorgelegd: - Jij wordt ONZE Elvis, jongen! -  Neen dank u!! Dimitri is op dat vlak een betere keuze, zo kan het moeilijk slechter met me gaan dan... een cokeverslaafde... Denk ik? Hoop ik? Well...  

Que sera, sera

Whatever will be, will be

The future's not ours to see

Que sera, sera   

Zo gaan we dan maar fluitend door het leven.

Waarom niet Elvis? Mijn moeder had een (van bijna levensbelang) criteria, namelijk dat mijn eerste naam moest passen bij mijn laatste. Zij had natuurlijk in gedachten dat die laatste naam "Versmissen" zou zijn, zoals de archaïsche waarden van het patriarchaat, de naam van mijn vaders kant. Minder werd waar. Mijn vader dacht wellicht een soort practical joke te maken wanneer hij mij weigerde te erkennen: "Je had het gezicht van je moeder moeten zien!" Neen, wat zever ik... De realiteit was gewoonweg dat hij niets van mij of mijn moeder moest weten. 

Ach ja, dan troost je jezelve maar met een "niet iedereen is perfect en maakt fouten" en een glas Jameson whisky. Dimitri Versmissen klinkt overigens mooier dan Dimitri Vanschoonbeek, esthetisch gezien kon je hem een klap rond zijn oren geven! 

7 jaar zou het nog duren vooraleer ik effectief tot het geslacht "Versmissen" werd geïntegreerd. Mijn moeder natuurlijk content, want eindelijk stond er een waardevol geheel op mijn pas, ik? Het kon me eerlijk gezegd geen moer schelen. Vanschoonbeek was alleszins nog niet zo erg, zo behoorde ik tot de groep der bastaards: Leonardo Da Vinci, Eva Peron, Willy Willy,... Maar toch, het liefst zou ik beide familienamen dragen. Als een soort symboliek van waar ik effectief vandaan kom. Uit de ballen van mijn vader en de kut van mijn moeder.

Daarom: Dimitri Jozef August Vanschoonbeek Versmissen. 

Heerlijk zulke lange namen, je zou er op slag een coup de foudre van krijgen.

Maar toch... Oscar, wat een mooie naam. Dan wel op zijn Engels "Oscar", in plaats van het lelijke Vlaamse "Oscaaaar". Ik had zoveel gemakkelijker door het leven gehuppeld met die naam... Het kweekte een wrok tegenover mijn moeder. De pijniging door mijn effectieve voornaam werd me ingefluisterd door mijn eerste liefje. Jongens, wat heeft zo een eerste liefde toch veel inslag op je bestaan...!! Oscar vond ze een prachtige naam, Dimitri vond ze oké. Alsof we voor elkander gemaakt waren, behalve die naam... Neen, met een Dimitri kon ze toch echt wel niet samen zijn. Daar gaven haar vriendinnen haar gelijk in: "Oscar is echt wel een mooie naam". Ik:-"en Dimitri?"Stilte !! Nou ja, kunnen we wel tegen. De metaforische fles Jameson was nog niet geledigd. 

Sindsdien ben ik er hoe dan ook van overtuigd dat de naam Oscar me veel meer liefjes had opgebracht. Veel meer liefdesverdriet ook, maar dat pakken we erbij. 

Echter, het was niet alleen mijn liefje dat mijn 14-jarig hartje brak, ik ontdekte namelijk niet veel later de echte reden waarom ik (Godverdoemme!) niet Oscar heet. Het was gewoonweg een aderlating! Oscar Wilde paste niet in de seksuele geaardheid die ik MOEST hebben, want wat wou ZIJ toch graag kleinkinderen... 

Het is oké, ik heb me erbij neergelegd. Geen wrok meer, want uiteindelijk gezien bekoort Dimitri Verhulst me méér dan Oscar Wilde. De wens van mijn moeder is trouwens uitgekomen, want JA ik heb een kinderwens en NEEN ik ben niet homoseksueel. Hoogstens lichtelijk vrouwelijk en vooral heel biseksueel.

Oscar Wilde en zijn geliefde Bosie